ยามลมหนาวพัดโบกโบยโชยชื่น
หมู่ดอกไม้ชวนภมรร่อนชม
โอ้รักเจ้าเอ๋ย
โอ้รักเจ้าเอ๋ย
พิศดูสิ่งใด
อันความรักมักจะพาใจฝัน
ยามลมฝนพัดโบกโบยกระหน่ำ
ผึ้งภู่ทั้งวิหคเหงาเศร้าหมอง
เหมือนรักผิดหวัง
น้ำตาหลั่งริน
อันความรักแม้นไม่เป็นดังหมาย |
เหล่าสกุณร้องรื่นรมย์
ช่างสมสุขเพลินตาน่าดูชูใจ
ยามรักสมดน่าดูชูใจ
ยามรักสมดังฤทัย
ก็แลวิไลแจ่มใสครัน
เมื่อรักนั้นสุขสมจิตปอง
หยดหยาดนำน้ำหลั่งนอง
เกลื่อนกลาดผองมาลีร่วงโรยดิน
เปรียบดังหัวใจพังภินท์
และลามไหลเพียงหยาดฝนปราย
ตราบวันตายชีพขมขื่นเอย |
